De Tijdloze Betovering van de GP van Monaco

“Volgende stop: Monaco, Monte Carlo“, klinkt het in de drukke trein. Het is een jaarlijks ritueel tijdens het Formule 1-weekend in Monaco. De trein vervoert ons, net als vele andere Formule 1-fans, van Nice naar de stadstaat waar de meest prestigieuze Formule 1-race op de agenda staat.

Bij het station begint de wandeling naar het mediacentrum. Deze loopt eerst langs vele merchandise-kraampjes – waar de ‘special edition’ van de Charles Leclerc-pet te koop is voor een redelijke prijs van 120 euro – en vervolgens via de pitstraat en een loopbrug naar de haven, waar de paddock aan grenst. Red Bull heeft in die haven overigens de hospitality van beide teams (Red Bull Racing en Racing Bulls) op een groot drijvend ponton geplaatst, een locatie waar het vier dagen lang non-stop feest is. Hoewel er met Miami en Las Vegas ook ‘glamourraces’ in Amerika aan de Formule 1-kalender zijn toegevoegd, blijft Monaco qua setting ongeëvenaard in de wereld van de Formule 1.

Van Newey tot vliegende bierglazen

Tijdens de mediadag wordt, naast de memorabele inhaalactie van Max Verstappen in Imola en de aanwezigheid van Adrian Newey (die ik samen met een klein mediagroepje mag interviewen in de Aston Martin-hospitality), vooral gesproken over één onderwerp: de verplichte pitstopregel om de amusementswaarde in Monaco te verhogen. Als ik met de FIA bespreek hoe dat in de praktijk moet werken, blijkt dat de woorden ’twee verplichte pitstops’ eigenlijk onverstandig zijn. De FIA verduidelijkt dat het gaat om het gebruik van drie bandensets, maar dat kan in de praktijk ook prima één stop zijn als er een rode vlag komt – en coureurs dus een ‘gratis’ bandenwissel kunnen uitvoeren.

Op de eerste dag blijkt dat trouwens niet de enige verandering te zijn in Monaco ten opzichte van voorgaande jaren. Er was altijd een grote kloof tussen de extreme glamour buiten het mediacentrum – vooral op de jachten – en de faciliteiten binnenin. De catering bestond tot nu toe uit enkele croissants en later op de dag een enkele bak met broodjes. Wie net in de paddock was voor een interview, had pech en moest de hele dag zonder eten rondlopen. “Ik weet niet waar we dit aan hebben verdiend, maar wonderen zijn de wereld nog niet uit!”, grapt een collega als blijkt dat de organisatie dit keer de bovenste verdieping van een echt restaurant heeft gehuurd. Ontbijt, lunch en diner in een luxe setting. Wonderen zijn de wereld inderdaad nog niet uit…

Na de Nederlandse mediasessie met Max Verstappen, het ‘rondetafelgesprek’ met Adrian Newey en het opnemen van de gebruikelijke F1-update voor YouTube, is het in de avonduren tijd om Nice weer op te zoeken. Een biertje in de buurt van het hotel moet een rustige afsluiting van een lange werkdag zijn, maar daar denkt een andere bezoeker van het terras anders over. Een ruzie escaleert zo dat de bierglazen vlak voor middernacht over het terras vliegen. Gedoe, overal glas, maar ook zoals collega Oleg Karpov lachend opmerkt: “Goed voor je blog!” Waarvan akte.

Een rondje langs het circuit van Monaco: Pure magie

Op vrijdag begint de baanactie en dat is in zekere zin hét hoogtepunt van het weekend, en persoonlijk misschien zelfs één van de mooiste momenten van het Formule 1-seizoen. Journalisten kunnen namelijk een fotohesje halen dat toegang biedt tot plekken waar fans niet kunnen komen: direct naast de marshals, achter de vangrails. Elke plek is een ervaring, maar nergens zo bijzonder als in Monaco. Een training trackside bekijken in Monaco blijft ongeëvenaard en is met bijna niets te vergelijken.

Vanuit het mediacentrum (met uitzicht op La Rascasse) begint het rondje langs de baan bij Piscine, oftewel het zwembad. Dit is meteen een indrukwekkende plek, aangezien er openingen voor fotografen in het hek zitten, waar de auto’s met hoge snelheid op je afkomen. Dit geeft het eerste besef dat Monaco anders is dan de meeste circuits waar je met een fotohesje rond kunt lopen. Vervolgens gaat het – in de tegenovergestelde richting van het circuit zelf – richting Tabac, een nog indrukwekkendere plek. Voor goede foto’s gaat het hier echt te snel, maar het is wel indrukwekkend om te zien hoe de auto’s op hoge snelheid en op minder dan een halve meter van je vandaan langs de vangrails scheren. Dit is zo’n plek waar je – als je voor het eerst in Monaco bent – automatisch een stap terug zet als de auto’s voorbij razen; het is een schok voor het systeem.

Daarna gaat de wandeling verder. Aan de rechterkant liggen de beroemde jachten, waarvan alleen het aanleggeld al in de tonnen per dag kan oplopen. De volgende plek is de Nouvelle Chicane, oftewel de bekende chicane na de tunneluitgang. Vooral het stuk in het verlengde van de eerste knik naar links – waar het raken van de vangrails aan de binnenkant een typisch Monaco-ongeluk is – verveelt nooit. Tussen de (vaak gehurkte) fotografen en de auto’s zijn absoluut geen vangrails. Je zou er in theorie zo de baan op kunnen lopen, al is dat natuurlijk niet aan te raden. Omdat de auto’s hier relatief langzaam gaan, is dit dé plek voor een typische Monaco-foto. Een auto na het insturen voor de Nouvelle Chicane in beeld brengen, met de stad Monaco en de heuvels op de achtergrond – precies zoals in de onderstaande tweet goed te zien is.

Daarna gaat de wandeling verder de tunnel in. In de tunnel zijn oordopjes nog altijd aan te raden, terwijl de gedachten ook uitgaan naar de recente motordiscussie in de Formule 1. Wat als we teruggaan naar V10-motoren? Het geluid zou overweldigend zijn. De doorgang door de tunnel leidt naar Portier, waar aan de rechterkant nieuwe appartementen – waarschijnlijk bijzonder dure – uit de grond zijn gestampt. Uitzicht op zee, inclusief aanlegmogelijkheden voor boten. Niets mis mee, maar zo’n optrekje kost waarschijnlijk een behoorlijke som geld.

Voor de volledige ’trackside ervaring’ in Monaco is enige terreinkennis vereist. Zaterdag fungeer ik met plezier als tourgids voor enkele Nederlandse collega’s. “Heb je ook zo’n parasolletje om in de lucht te houden als een echte gids?”, klinkt het in goede moed. Dat ontbreekt er nog aan, maar de route zit wel in mijn hoofd. Vanaf het circuit moet je even bij het circuit vandaan lopen, om via enkele terrasjes en trappen de oversteek te maken naar Mirabeau. Dit is de plek waar Lewis Hamilton enkele jaren geleden voor mijn neus crashte, en waar ik foto’s van de nieuwe Mercedes-vloer kon maken. Dit dient als opmaat naar het hoogtepunt van de wandeling: Loews Hairpin.

Dit is de traagste bocht van de kalender en waarvoor alle teams hun voorwielophangingen aanpassen om de benodigde steering angle te verkrijgen. De binnenkant van Loews Hairpin is een fenomenale plek om Formule 1-auto’s van dichtbij te bewonderen, omdat ze als het ware om je heen rijden. Je ziet ze aankomen vanuit Mirabeau, vervolgens door Loews rijden, het linkervoorwiel komt los van de grond bij de bushalte, en verdwijnen daarna in de verte richting Portier. Het bekijken van een Formule 1-sessie op deze plek verveelt werkelijk nooit; het is het absolute hoogtepunt.

Dit is trouwens ook de plek waar je beseft hoe bijzonder het is dat de Formule 1 in Monaco rijdt en dat coureurs de limiet opzoeken in deze smalle straatjes. Als je nog een stuk richting het Casino zou lopen, dan is er slechts een stoep die de winkels van het circuit scheidt. Je kunt letterlijk met één hand de bakker in de winkel aanraken en met de andere hand een Formule 1-auto raken. Dit blijft elk jaar weer indrukwekkend om te zien. Ten tweede blijkt uit het rondje trackside ook dat het eigenlijk een behoorlijke mismatch is: de moderne Formule 1-auto’s zijn te groot, log en zwaar om in de straatjes van het prinsdom in te halen.

Auto’s veel te groot, moeten we Monaco accepteren zoals het is?

Dit effect zien we zondag weer, ondanks de verplichte pitstopregel waar in de dagen ervoor veel over is gesproken – niet alleen in de paddock maar ook in het mediacentrum. In dat mediacentrum is er tijdens de race consensus dat de wijziging het verplichte nummer in ieder geval iets beter heeft gemaakt dan vorig jaar, toen er werkelijk niets gebeurde. De keerzijde is natuurlijk dat het uiterst kunstmatig is. Toch is er ditmaal in ieder geval genoeg om over na te denken: kan Verstappen nog winnen door op een rode vlag te gokken, is de slimme strategie van Racing Bulls en Williams geniaal of ook onsportief, en wat is er in hemelsnaam aan de hand bij Mercedes? Over dat laatste team wordt al vaker in het rond gegrapt: “Het is net alsof ze alle strategen na de mislukte kwalificatie naar huis hebben gestuurd.”

Als ik na afloop een rondje door de paddock maak, blijkt dat ook bij rivaliserende teams onbegrip bestaat over wat Mercedes heeft gedaan – of beter gezegd wat het team van Toto Wolff deze zondagmiddag niet heeft gedaan. In de paddock zijn de geluiden wisselend. De meesten vinden het in ieder geval iets beter dan vorig jaar, al laten de coureurs weten het te kunstmatig te vinden. Verstappen vergelijkt het zelfs met Mario Kart en vraagt zich luidop af of het gooien van bananenschillen de volgende stap zal zijn. Feit blijft gewoon wat er al te zien was in Loews Hairpin: de moderne Formule 1-auto’s zijn veel te groot voor dit circuit. En die auto’s zullen ook niet zomaar significant kleiner worden. Ja, het 2026-reglement schrijft iets kleinere afmetingen voor, maar dat is een druppel op een gloeiende plaat.

Desondanks overheerst bij mij een ander gevoel als ik zondagavond laat – nadat de YouTube-video weer is opgenomen – voor de laatste keer dit weekend de trein opzoek. Ik geef meteen toe dat het volgen van de Formule 1-actie trackside een compleet andere ervaring is dan thuis voor de televisie zitten, en ook dat het in die zin een zeer bevoorrechte positie is. Maar juist dat aspect – het van dichtbij zien hoe uniek de Formule 1-actie in Monaco eigenlijk is – maakt het voor mij elk jaar weer één van de absolute hoogtepunten van de kalender. De race is bijzonder saai en zal, als de Formule 1 het fundamentele probleem niet aanpakt (de afmetingen van de auto’s), ook bijzonder saai blijven, maar het kunnen volgen van de spannende kwalificatie en zeker de actie trackside vergoeden voor mij erg veel. Hoe fijn zou het zijn als iedere F1-liefhebber één keer zo’n fotohesje krijgt en deze sensatie van dichtbij kan meemaken…