Takaaki Nakagami: ‘Op die dag heb ik mijn toekomst bepaald!’ – Exclusief interview | MotoGP
In het geval van niet-Europese renners kan die weg bijzonder uitdagend zijn.
In een exclusief interview met Crash.netTakaaki Nakagami, de enige Japanse rijder op de MotoGP-grid, legt uit hoe hij snel evolueerde van pocketbikes naar een Grand Prix – en vervolgens terugging naar Japan om opnieuw te beginnen…
Crash.net: Hoe is racen voor jou begonnen, wat was je eerste ervaring met fietsen?
Takaaki Nakagami:
Ik ben begonnen toen ik vier jaar oud was. Mijn ouders zijn grote fans van autosport. Niet alleen twee wielen, dat was toen 500cc, maar vooral vier wielen zoals de Formule 1. Mijn ouders houden van motorsport en eigenlijk hebben mijn ouders er echt op aangedrongen dat ik op vier wielen zou gaan rijden.
Crash.net: Wat is er gebeurd? Heb je vier wielen geprobeerd?
Takaaki Nakagami:
Ja, maar toen ik vier jaar oud was, raceten mijn ouders zelf nog in karting. Voor de lol. Als ze gingen racen, had ik niets te doen, dus kochten mijn ouders een zakfiets voor me en lieten me op de parkeerplaats rijden. Zo ben ik begonnen op twee wielen.
Crash.net: Vond je de pocketbike meteen leuk?
Takaaki Nakagami:
Mijn ouders vertelden me dat ik de eerste keer dat ik reed niet eens rechtdoor kon! Maar op dat moment was er voor iemand van mijn leeftijd geen optie om karten te proberen. Je moest ouder zijn. Dus de enige optie voor mijn leeftijd was twee wielen.
Toen ik negen jaar oud was, gingen we naar een racebaan waar we ’s morgens een tweewielige training hadden en ’s middags een vierwielige training. Dus die dag besloot ik over mijn toekomst! Omdat ik beide sessies heb gedaan en ik voor twee wielen heb gekozen.
Crash.net: Waarom heb je voor twee wielen gekozen?
Takaaki Nakagami:
Het was een gemakkelijke beslissing, want ik was begonnen toen ik vier jaar oud was en na vijf jaar rijervaring was ik gewend aan de zitpositie en alles voelde natuurlijk voor mij op een fiets.
Maar ik had vier wielen pas een of twee keer eerder geprobeerd en de rijpositie is precies het tegenovergestelde! Voorover leunen op een fiets, vergeleken met achterover leunen met je voeten naar voren op de kart.
Dus op de kart waren de zitpositie, het uitzicht en hoe laag je bij de grond staat voor mij moeilijk te begrijpen.
Eigenlijk was mijn eerste indruk van vierwielers dat het te veel risico’s met zich meebracht! Mijn ouders zeiden: ‘je mist iets!’ omdat de meeste mensen zich veiliger voelen op vier wielen. Maar ik voelde totaal het tegenovergestelde. Paardrijden voelde niet gevaarlijk voor mij. Met twee wielen voelde alles natuurlijk aan.
Dus vanaf die dag dacht ik niet meer aan vier wielen. Ook mijn ouders zeiden: ‘Oké, vanaf nu alleen fietsen’. Dus dat was het moment waarop ik besloot wat ik wilde dat mijn carrière zou zijn. Daarna waren we volledig gefocust op twee wielen.
Crash.net: Hoe is je rijstijl ontstaan?
Takaaki Nakagami:
Een deel van mijn rijstijl was gewoon natuurlijk, maar ik heb veel gewerkt om mezelf te verbeteren en ook een paar vrienden hielpen. Maar dit advies kwam niet van mijn ouders, want zoals ik al zei, ze hadden veel ervaring op vier wielen maar niets op twee wielen.
Voor beiden was hun vierwielige passie ook hun werk. Mijn vader was monteur en mijn moeder taxichauffeur. Ze wisten niet hoe ze moesten fietsen, maar we werkten samen als gezin en naarmate ik ouder werd, werd ik sneller en sneller.
Ik won vele races in Japan, stapte over van 50cc naar 125cc en stapte toen over naar het Spaanse kampioenschap.
Tot aan het Spaanse kampioenschap was mijn carrière altijd aan het verbeteren en stijgen. Ik had de meeste races in Japan gewonnen en daarom wilde ik naar Europa. Maar ik kon me niet voorstellen wat er zou gebeuren – want in Japan was het niet makkelijk om te winnen, maar in de meeste races, zelfs als er iets gebeurde, stond ik aan de top.
Crash.net: Hoe moeilijk was het toen je plotseling renners tegenkwam die sneller waren dan jij?
Takaaki Nakagami:
O, zo moeilijk. Eerlijk gezegd was de eerste indruk een grote schok. Omdat ik, zoals ik al zei, in Japan altijd aan het winnen was en toen ik plotseling in Spanje aankwam en het erg moeilijk was om in de top 10 te komen.
Ik had zoiets van ‘Ooof’. Voordat ik Japan verliet, was mijn gevoel ‘OK, ik ben sterk. Misschien kan ik ook de Spaanse renners verslaan, maar de realiteit was dat niet.
Crash.net: Wat was het verschil met racen in Japan?
Takaaki Nakagami:
De racebanen in Japan waren schoner. Geen hobbels. En altijd zeer veel grip. Je hoefde niet echt na te denken over de baanomstandigheden.
Maar de circuits van het Spaanse kampioenschap leken in niets op bijvoorbeeld de circuits van het Wereldkampioenschap, waar ze alles schoonmaken. Het Spaanse kampioenschap was niet zo, behoorlijk stoffig, en ook zoveel hobbels. Helemaal het tegenovergestelde van Japan.
Het was erg moeilijk om aan deze omstandigheden aan te passen. Ik wist niet waar de limiet lag en dus kon ik de limiet van de fiets en ook van mezelf niet vinden. Ik heb mijn echte potentieel niet kunnen laten zien.
Crash.net: Hoe heb je dat uiteindelijk overwonnen?
Takaaki Nakagami:
Ik zat in de MotoGP Academy, dus Alberto Puig was als een teambaas en hij heeft me veel geholpen.
Crash.net: Wat adviseerde Alberto Puig je te doen?
Takaaki Nakagami:
Nou, hij heeft een sterk karakter. Hij is altijd ja of nee. Duidelijk. Als ik iets verkeerd had of iets waardoor ik niet in staat ben om die maximale prestatie uit mezelf en de motor te halen, dan wees hij en zei: “Oké, de omstandigheden zijn als volgt, maar je moet in je potentieel geloven en je Moet het proberen. Een crash is oké, maar je moet weten: ‘Ik heb mijn maximale prestatie geleverd’. Je moet niet denken aan ‘hier is de beperking’. Probeer jezelf altijd te verbeteren.”
Dit was het advies van hem. OK, het was niet gemakkelijk om te doen! Maar beetje bij beetje begon ik het te begrijpen, ook met de monteurs en mijn team die hielpen met de rijstijl en de afstelling van de fiets. Omdat ik nog jong was, was mijn ervaring niet hoog.
Maar het kost veel tijd. Het was niet makkelijk. Zelfs in het Spaanse kampioenschap behaalde ik maar een paar podiumplaatsen. Ik kon geen race winnen. En toen, na twee jaar, stapte ik over naar het Wereldkampioenschap in 125GP met een Aprilia. Maar in die tijd hadden sommige teams fabrieksmotoren en dat was een groot verschil [to the standard bikes].
Zelfs als je een goede race reed, kon je niet eens aan het podium denken. Ik kon alleen maar denken aan een top tien als er iets vooraan gebeurde. Maar het gat was enorm en het was een heel zwaar moment.
Gedurende die twee jaar in 125GP [2008 and 2009]was ik niet in staat om goede resultaten te krijgen [best of fifth place]. Dus toen ging ik terug naar het Japanse kampioenschap.
‘De meeste mensen zeiden:’ Taka is voorbij. Dat is het”
Crash.net: Was teruggaan moeilijk?
Takaaki Nakagami: Oh ja, het was een moeilijk moment om terug te gaan naar Japan. De meeste mensen om me heen, en de journalisten, zeiden: ‘Taka is voorbij. Dat is het. Hij was supersnel in Japan, maar in Europa en het WK deed hij niks’.
Ze hadden gelijk, ik kon niets doen, maar ik kon ook niet accepteren dat het zo was. Omdat de fiets anders was [to the factory bikes] en ik had niet veel ervaring, ik was nog maar 16-17 jaar oud.
Het was een heel zwaar moment, maar tegelijkertijd moest ik mijn carrière opnieuw opstarten. Stap terug naar het Japanse kampioenschap, maar verander ook van categorie naar de 600. Het nieuwe viertakttijdperk was aangebroken.
En ik zei: ‘Oké, vergeet niet dat die vier jaar in het Spaans Kampioenschap en het Wereldkampioenschap echt een geweldige ervaring waren. Dus probeer nu te analyseren en te plannen hoe je terug kunt komen naar het Wereldkampioenschap’.
Ik wilde eigenlijk al na een jaar terug, maar ik heb er twee jaar over gedaan. Ik won opnieuw de titel in de 600 en aan het einde van dat jaar, 2011 in Motegi, kreeg ik een grote kans om Claudio Corti te vervangen bij Italtrans.
Ik wist niets van een Moto2-motor, maar ik wist dat dit een hele grote kans was. Ik wist dat ik moest pushen. Na het Motegi-weekend vroeg de manager van Italtrans me om naar de wintertest in Valencia te komen en zei dat na de test ‘we zullen beslissen’ [for 2012].
Crash.net: Best veel druk…
Takaaki Nakagami: Ja! Maar ik wist dat ik de eerste kans al voorbij was omdat ze na Motegi nog steeds aan me dachten. Ik was dankbaar en na de test in Valencia vroegen ze me om volgend jaar voor hen te racen.
Dus toen was ik terug in het Wereldkampioenschap, dit keer met Moto2. Het was goed. Het heeft wat tijd gekost, met ups en downs. Maar Italtrans was echt een geweldig team, een hele grote familie.
Na twee jaar stapte ik over naar Team Asia. Ook wat ups en downs, sommige jaren goed en dan het jaar daarna down.
Crash.net: Waarom was dat?
Takaaki Nakagami:
Ik weet niet waarom. Ik zat bij hetzelfde team, natuurlijk wisselden sommige monteurs af en toe, maar het team werkte goed. Maar op de een of andere manier raakten we de weg kwijt. Ik weet het niet. Het kost tijd.
Maar vanaf 2015 en 2016 begon ik mijn potentieel te tonen door enkele races en meer podia te winnen.
Crash.net: Heb je getwijfeld toen je de MotoGP-kans voor 2018 werd aangeboden? Dacht je ‘Is dit het moment?’ of was het meteen een ‘ja’ van jou?
Takaaki Nakagami:
In 2017 was het niet zoals Honda zei: ‘Volgend jaar moet je naar de MotoGP’, maar ik begon te voelen dat ze aan mij dachten voor de MotoGP. Ik was erg blij.
Ook waren er in 2018 verschillende jaren zonder Japanse rijder in de MotoGP. Honda zette alles op alles om weer een Japanse rijder in de MotoGP te hebben, ik had de snelheid in de Moto2 laten zien, dus op dat moment kwam alles samen.
Natuurlijk is niet elke dag perfect, maar ik kan persoonlijk zeggen dat ik erg blij ben met mijn carrière en met het rijden voor LCR Honda in de MotoGP.
Crash.net: Je zit nu in je zesde jaar in de MotoGP en hebt, net als Marc Marquez, alleen voor Honda gereden. Het is momenteel moeilijk voor Honda, maar geeft het je meer zelfvertrouwen om je voormalige teamgenoot Alex Marquez te zien vechten voor podiumplaatsen op een Ducati?
Takaaki Nakagami:
Nou, ik denk niet aan rijders bij andere fabrikanten.
Al twee of drie jaar lijden we en wij [Honda] zijn niet de beste fietsen. Maar we werken veel, vooral dit jaar. Zo dichten we beetje bij beetje het gat.
Nu moeten we de motor ontwikkelen om Honda weer aan de top te krijgen. Dit is voor mij het doel.